Dagdromen in de trein

Jetzt ziehe ich um nach Wien. Het landschap raast voorbij. Groene velden, bomen, rivieren, wegen, auto’s, huizen. Ik verbaas mij over het tot nu toe nog vlakke landschap. Ik heb Nederland verlaten, niet waar? Het verwelkomend sms’je van Telfort dat ik in Duitsland ben aangekomen en mij vertelt dat ik zonder extra kosten kan bellen, sms’en en internetten (Hoera!) en de in de verte oprijzende groene heuvels verraden dat ik toch echt op doorreis ben door het Duitse landschap. Ja, vandaag is het zover. Ik ben onderweg naar Wenen. Sterker nog, ik ben op dit huidige moment aan het verhuizen naar Wenen. Bij een verhuizing denk ik altijd aan volgeladen auto’s of vrachtauto’s met verhuisdozen, meubilair en de nodige arbeidskracht. Vandaag is het anders, mijn verhuizing is anders. Ik verhuis vandaag met mijzelf. Niemand die mij helpt, maar deze gedachte vind ik niet erg. Ik voel mij juist sterk en onafhankelijk. Misschien zelfs een tikkeltje overmoedig met een “Ik heb niemand nodig!”. Ik kijk naar mijn grote rolkoffer en backpack. Het is veel om mee te nemen – mijn rug voelt dat ook – maar toch, te bedenken dat in deze rugzak en koffer alle spullen zitten voor het komende half jaar, relativeert de boel.

Het pakken van al mijn spullen was minder eenvoudig dan ik had verwacht. Op het beslissende moment toen ik mijn koffer dicht wilde ritsen, kwam ik erachter dat ik te veel mee wilde nemen. Hoewel ik het idee had dat ik al veel zou achterlaten, moest ik opnieuw door alle kleding. Hoofdschuddend keek mijn nichtje mee naar alle truien die bestemd waren voor mijn Weense avontuur. “Iep, zoveel truien heb je toch niet nodig?” “Maar het wordt daar winter! Echt winter!”. Ook de koffer protesteerde – als hij had kunnen kreunen, dan was dat het moment geweest waarop de koffer dat had gedaan. Enkel hetgeen dat zou passen in de (dichte) koffer, mocht mee en meer niet. Een strenger mee-neem-beleid moest gehandhaafd worden. Kill your darlings.

De afgelopen tijd ben ik haast niet bezig geweest met mijn vertrek. Ja, ik moest mijn kamer inpakken, mijn onderhuurder kwam en ik begon met afscheid nemen van vrienden en collega’s. Desondanks was ik er verder niet veel mee bezig in mijn gedachten. Het voelde meer aan als feitelijkheden en als zaken die geregeld moesten worden. Ik vond het ook een prettig idee om zowel fysiek als mentaal op één plaats tegelijk te zijn. Afgelopen week was ik nog in Utrecht, dus ik wilde ook mijn focus en gedachten behouden op deze plaats en de mensen om mij heen. Nu ik daadwerkelijk in de trein zit naar Wenen, sta ik het mijzelf toe om mijn focus te verleggen naar daar. Een ‘daar’ dat een nog onbestemd gevoel met zich mee draagt, een ‘daar’ dat nog onzeker en onbekend is. Het komt nu dichtbij en ik ben mij volledig bewust van het avontuur dat voor mij ligt. Hoewel er nog veel onzeker is, voel ik geen spanning. Ik ben kalm, rustig, zeker.

Hoe ik dit avontuur zie, kan ik het beste omschrijven in de metafoor van een kleurplaat. In deze metafoor heb ik de lijnen van de kleurplaat zelf uitgestippeld en getekend. Het zijn de abstracte vormen van termen zoals “In het buitenland studeren”, “Wonen in Wenen” en “Taalcursus Duits voltooien”. De lijnen zijn vooraf bepaald en zijn zeker, maar de kleuren kunnen nog worden gekozen en de vlakken moeten nog worden ingekleurd. Ik weet nog niet exact welk vlak welke kleur krijgt, maar ik weet dat ik gaande weg als ik bezig ben met kleuren, weet welke kleur ik gebruiken zal. Het gegeven van een kleurplaat heeft de zekerheid dat het ingekleurd gaat worden en wellicht teken ik tijdens de kleurplaat nog wel nieuwe vormen erbij om in te kleuren. Tekenen is een dynamisch proces en het staat open voor veranderingen.

Ik bedenk mij dat ik al voor een lange tijd dit avontuur van in het buitenland studeren wil. Sinds de vierde klas, toen ik voor het eerst voorlichting kreeg over studeren en kennismaakte met het fenomeen ‘in het buitenland studeren tijdens je studie’, is het zaadje in mijn gedachten geplant. In de tussentijd heeft het zich kunnen ontwikkelen tot een volwaardig en uitvoerbaar plan, en op dit huidige moment ben ik dit lang spruitende plan aan het uitvoeren. Ik vind dat vreemd om te bedenken. Het voelt heerlijk en bijzonder tegelijkertijd om iets daadwerkelijk uit te voeren dat je al voor lange tijd wilt. Ik durf zelfs deze wil en het verlangen naar deze ervaring te scharen onder het begrip ‘droom’ en daarbij kan ik zeggen dat ik op dit huidige moment een droom aan het verwezenlijken ben. Heerlijk!

Eenmaal eerder ben ik in Wenen geweest. Dit was voor een paar dagen samen met mijn oma. We hebben toen samen de stad verkend en de hoogtepunten bekeken. Ik vond het een heel fijne reis; los van dat het heerlijk was om samen met mijn oma op stap te gaan, vond ik het ook een bijzonder prettige stad. Ik weet nog dat ik bij mijzelf dacht: “Wieder nach Wien, bitte“. Nu wordt wieder nacht Wien, bitte werkelijkheid. Ik ben benieuwd naar de komende tijd. Mijn nieuwsgierigheid drijft mij voort en wil gestild worden. Ik heb zin om de taal machtig te worden, antropologievakken te volgen, om de stad verder te ontdekken en nieuwe mensen te leren kennen. Ik heb het gevoel Wenen (de wereld klinkt te overmoedig) aan te kunnen en ik ben er klaar voor.

Liefs vanuit de trein naar Wenen,

Iepke