Midterms, Victoria & de Rocky Mountains!

Mijn laatste blog dateert van eind september, dus is het weer tijd voor een update! Oktober is so far heel druk (en heel leuk)! Momenteel zit ik midden in de midterm-week. Alle vakken hebben naast een eindtentamen ook een tentamen halverwege het semester. Die worden random ingedeeld en ik heb helaas pech dat ze alle vier in één week zijn. De afgelopen zes dagen heb ik dus vooral aan m’n bureau gezeten, vergezeld door stapels aantekeningen, m’n studieboeken en liters thee. Uiteraard is tentamenweek ook het beste excuus om de hele dag ongegeneerd m’n joggingbroek te dragen! Gelukkig was het weer me goedgezind: afgelopen weekend was het typisch ‘het-is-oktober-in-Vancouver-weer’, oftewel, het was koud en grauw. (De parken zijn nu trouwens wel heel mooi, met alle dwarrelende blaadjes!). Op het moment van schrijven heb ik drie tentamens gehad, te weten filosofie, Italiaans en criminologie. Morgen heb ik de laatste, forensische psychologie. De midterms worden hier gemaakt in de collegezaal, wat betekent dat iedereen dus gewoon naast elkaar zit en met een beetje kwade wil de antwoorden van buurman- of vrouw makkelijk kan overschrijven. Het is dus totaal anders dan in Utrecht gebruikelijk is. Daarnaast zijn de tentamens moeilijk en lang. Zowel filosofie als criminologie waren een heuse race tegen de klok.. Na respectievelijk 45 minuten en 2 uur schrijven, was ik nog steeds niet klaar. Oh well, ik zie wel hoe het gegaan is! Het kan overigens nog een tijd duren voordat de cijfers bekend worden gemaakt. De TA’s (een soort werkgroepdocenten) zijn allemaal ‘on strike’. Ze geven wel les, maar weigeren cijfers terug te geven. Ik heb geen idee wat er precies aan de hand is, maar de strike is al maanden aan de gang. Anyhow, het kan dus zomaar zijn dat ik de cijfers van deze tentamens pas terugkrijg na de eindtentamens in december en ik dus geen idee heb of ik enigszins goed bezig ben. Praktisch!

De weken voorafgaand aan deze met studieboeken overladen week heb ik een hoop leuke dingen gedaan.  Er stonden twee superleuke tripjes op het programma: Victoria en de Rockies! Het eerste weekend van oktober hebben we de ferry genomen vanaf Burnaby naar Victoria. Fun fact: het is hemelsbreed slechts 124 km, maar de reis neemt 6 uur in beslag. Ter vergelijking: vliegen tussen Amsterdam en Boston kost je slechts een uurtje langer, maar verplaatst je grofweg 5500 km.. De reis van Burnaby naar Victoria bestaat uit drie bussen, een skytrain en een boot. De overtocht met de boot is erg leuk, omdat onderweg heel veel kleinere eilanden liggen, waar de natuur erg mooi is. We hadden de boot rond 6 uur ‘s middags, precies de tijd dat de zon langzaam in het water zakt. Victoria zelf is de lange reis ook meer dan waard! Op zaterdag zijn we naar de haven geweest en naar de Butchart Gardens. Dit is een enorm park met enorme bomen en honderden soorten bloemen. De zon scheen alsof het hartje zomer was, dus alle kleuren waren prachtig. Rond half zeven zijn we naar
het strand gelopen om de zon te zien ondergaan. De wandeling was iets langer dan we dachten en dus hebben we uiteindelijk gerend om op tijd te zijn, haha. De zon wacht niet 😉 Gelukkig is m’n conditie nog enigszins op peil… We zijn op de rotsen gaan zitten en hadden waanzinnig uitzicht over het water, tot aan de bergen in Seattle, Washington State. We hadden een flesje wijn meegenomen en hebben de hele avond doorgebracht op de rotsen. Daarna zijn we uitgeweest in het centrum, wat erg leuk was!

Zondag was het weer vroeg dag: we gingen whale watchen! In de wateren rondom Victoria en Vancouver zwemmen heel veel orca’s en walvissen en we wilden ze per se zien. We gingen met de BC Tika, een supersnelle boot. Ik heb geen idee wat de exacte snelheid is, maar we vlogen werkelijk over het water. Van te voren hadden we allemaal een soort ruimtepak gekregen om aan te trekken en we wisten niet zo goed waarom dat nodig was. Toen we op volle snelheid waren, was dat wel duidelijk! We gingen zo hard dat het onmogelijk was om je hand in te lucht te steken, omdat die met een klap naar achteren werd getrokken. Een pak dat goed beschermt tegen de wind was dus een must! Na een tijdje minderden we vaart en waren we in het gebied waar de orca’s vermoedelijk waren. Het is altijd een gok en niemand weet waar ze precies zijn, maar onze gids had er vertrouwen in dat we ze gingen zien… en hij had gelijk! We zagen vijf orca’s, vermoedelijk een familie. Het was echt onwijs gaaf! Ze zijn enorm groot, zelfs de baby’s. Ik kan nog pagina’s volschrijven,  maar dat ga ik niet doen. In plaats daarvan:

De doordeweekse dagen na Victoria waren vooral gevuld met studie, maar ik had een leuk vooruitzicht: het weekend van Thanksgiving
zijn we vier dagen naar de Rocky Mountains geweest. Het was echt adembenemend mooi! We hadden een tour geboekt en hebben in vier dagen gigantisch veel gezien. Zo zijn we naar meerdere meren geweest, die allemaal azuurblauw zijn. Op het meer hier rechts op de foto, Emerald Lake, hebben we gekanood, wat echt onwijs gaaf was. We waren omringd door helderblauw water, hoge bomen en gigantische bergen. Het regende wel, maar dat maakte het niet minder fantastisch! De meren hebben hun helderblauwe kleur te danken aan “rock flour”, kleine steentjes die door erosie vanuit de bergen in het water vallen. De steentjes absorberen alle donkere kleuren, waardoor die helderblauwe kleur “overblijft” om gezien te worden. Het is echt heel mooi, zeker tegen de achtergrond van donkergroene bomen en met sneeuw bedekte bergtoppen.

Tussen alle meren door hebben we een bezoek gebracht aan een wolvencentrum. We stonden echt heel dichtbij! Wist je dat wolven menselijk ‘woehoe’ gaan
nadoen? Oftewel, als je met een grote groep een aantal keer ‘woehoe’ doet, dan doen de echte wolven vanzelf mee: 

Zondagmorgen was het wederom vroeg dag (wat is dat toch met zondagochtenden 😉 ) en was het tijd om naar de Columbia Icefields te gaan. Rijden over Highway 93, de weg die naar de Icefields leidt, is heel bijzonder. Er is slechts asfalt, een helderblauwe lucht, bergen en sneeuwtoppen; en dat voor tientallen kilometers. Het geeft een heel nietig gevoel, maar tegelijkertijd een heel gelukkig gevoel. De Columbia Icefield was geweldig! We zijn erheen gereden met een six-wheeldrive, een enorme truck met banden even groot als ik. Eenmaal op het Icefield, dat even dik is als de Eifeltoren hoog (wow, 324 meter diepte aan ijs!), waande ik me in een soort Ice Age. Overal was ijs of sneeuw. Heel bizar. Het was er (uiteraard) heel koud!

Ik zie dat ik inmiddels weer aardig wat geschreven heb. Het is tijd om verder te leren voor psychologie! Gelukkig heb ik wederom een leuk reisje om naar uit te kijken: we gaan in het weekend kamperen aan Garibaldi Lake, wederom een azuurblauw meer. I’ll keep you posted!