De eerste dagen

Met een glas sangria en een tafel vol tapas zit ik in de avondzon op het dakterras van mijn flat in Valencia. Het is nog steeds een graad of dertig en ik heb de hele dag op het strand gelegen en beachvolleybal gespeeld. Als ik mijn ogen sluit denk ik aan hoe mijn leven er nu uit had gezien als ik in Nederland had gestudeerd, maar dat kan ik me al bijna niet meer voorstellen. En dat terwijl ik nog maar twee weken in Valencia woon.

Op één september kwam ik ’s avonds in mijn eentje aan in een onbekende stad met 35 kilo aan bagage. Toen ik het metrostation uitliep moest ik even slikken. Waar ben ik aan begonnen,dacht ik terwijl de hitte me tegemoet kwam. Mijn plan om naar het hostel te lopen liet ik al na twee minuten varen, ik had geen idee waar ik naartoe moest. Gelukkig maakte ik meteen kennis met de goedheid van de Spaanse mensen. Een vrouw had door dat ik geen idee had wat te doen en ze hielp me met een taxi vinden. Een uurtje later lag ik in een krappe zespersoons kamer in het hostel. Slapen was amper mogelijk want het was enorm warm in de kamer. Nogmaals vroeg ik me af waarom ik niet gewoon in Nederland was gebleven, met al mijn vrienden en familie en een makkelijk leventje.

Dit gevoel was gelukkig na een paar dagen al volledig verdwenen. Al snel had ik een groep vrienden gevormd waardoor ik geen eens tijd meer had om heimwee te hebben! Een goede kamer vinden ging daarentegen minder snel dan verwacht. Van te voren vertelde iedereen mij dat dit makkelijk zou gaan en dat ik bij flats in de omgeving van de universiteit moest zoeken. Maar na de derde dag zoeken zakte de moed me in de schoenen. Alle flats die ik gezien had waren verschrikkelijk! Totaal geen sfeer en niets voelde als thuis. De flats in deze omgeving zijn oud en hebben weinig authentieks. Het enige voordeel is dat de kamers daar erg goedkoop zijn. Een gemiddelde kamer kost rond de 200 euro. In het hostel ontmoette ik gelukkig nog een paar Erasmus studenten die hetzelfde probleem hadden. Samen met een van hen vond ik een kamer midden in het centrum. Het zal wel niets zijn dachten we, maar we gingen toch maar een kijkje nemen. Het bleek beter te zijn dan we hadden durven hopen. Groot, gezellig, een Spaanse huisgenoot, een prachtig terras met uitzicht over de stad en het allerbelangrijkste: airconditioning! Een uur later hadden we de sleutel in handen, zonder ook maar iets te hoeven tekenen of te betalen. Nu kon het leven in Valencia eindelijk echt beginnen!

Dezelfde dag nog regelden we een abonnement voor de Valenbisi. Dit fietsensysteem houdt in dat je overal in de stad een fiets kan pakken en ergens anders in de stad weer achter kan laten. In plaats van met de metro kan ik nu in tien minuten naar de universiteit fietsen, een prachtige route door het park dat dwars door  de stad loopt. Vroeger was dit een rivier, maar doordat deze telkens overstroomde wilde de stad er een snelweg aanleggen. Een aantal inwoners van Valencia was het hier echter niet mee eens en plantte er stiekem heel veel bomen. Daarom is het nu een enorm park geworden waar elke dag gesport wordt, muziek is en waar de Spanjaarden samen komen om te barbecueën. Het is overigens noodzakelijk om de Valenbisi als fiets te gebruiken, want het hebben van een eigen fiets heeft hier nog meer risico’s dan in Utrecht!