Nooit meer te laat

Het is maandagochtend en ik stop nog snel mijn laatste boeken in mijn tas. Ik ben doodmoe, want ik ben ’s nachts teruggekomen van een reisje naar Granada, Malaga, Sevilla en Cordoba. Het was een geweldige reis maar helaas begint nu het serieuze leven weer. Snel besmeer ik een stuk stokbrood met de pindakaas die mijn ouders gestuurd hebben, en ik vertrek richting de Universiteit.

Net op tijd kom ik het lokaal ingelopen. Ik had me echter niet hoeven te haasten, want geheel volgens de Spaanse normen arriveert de docente een kwartier later. Inmiddels ben ik wel gewend dat de meeste lessen later beginnen dan gepland. Bovendien is het eigenlijk geen probleem als je zelf een half uur te laat komt. Na twee uurtjes is mijn enige les in het Engels weer afgelopen. Het Engels van de docente is soms erg grappig, en je ziet de Erasmusstudenten in deze les vaak zachtjes lachen om de vreemde grammaticale uitspraken die ze doet. Na de les vertrek ik met twee klasgenoten naar de supermarkt waar we een doos ijsjes kopen. Het is inmiddels zo’n dertig graden, dus een ijsje tussendoor kan ik wel gebruiken. We hebben er eentje over, die we geven aan de bedelaarster bij de ingang van de winkel. Voor zover we uit haar gemompel kunnen opmaken is ze er erg blij mee.

Na een uurtje pauze moet ik me alweer naar de volgende les begeven, psychologie van de taal. De eerste helft van de les doe ik erg mijn best om op te letten, maar de docente praat zo snel en onduidelijk dat ik vooral bezig ben met de slides overtypen. Zelfs een Spaanse leerling in mijn klas vraagt aan de docente of ze iets langzamer kan praten! Als ik na een tijdje met mijn gedachten afgedwaald ben hoor ik opeens het woord Erasmus vallen. Aangezien ik met één ander meisje de enige Erasmusstudent ben in de klas, schrik ik op. De docente maakt wel vaker opmerkingen over ons, omdat wij natuurlijk de perfecte voorbeelden zijn als het gaat over het leren van een nieuwe taal. ‘Jullie moeten er zeker wel aan wennen dat Spanjaarden zo snel praten, of is dat in Duitsland ook zo?’, en ze kijkt met vragend aan. Ik heb al een paar keer proberen duidelijk te maken dat ik Nederlands ben, maar dat lijkt niet helemaal door te dringen. Met dertig paar ogen op me gericht geef ik dus maar snel een bevestigend antwoord, waarna we de rest van de les met moeite onze lach in kunnen houden. Na de les ga ik nog even naar de docente toe om te vragen wat het project precies inhoudt, want dat heb ik niet helemaal meegekregen. Net als veel andere docenten is ze gelukkig heel behulpzaam. Zo mag ik mijn verslag in het Engels schrijven, en bij het tentamen zal ik extra tijd krijgen zodat ik een woordenboek kan gebruiken!

Na een lange middag op de Universiteit fiets ik weer naar huis. Mijn huisgenoot heeft het eten al klaarstaan, en ’s avonds spreken we met een groep af op Plaza de la Virgen. Op dit beroemde plein in Valencia komen ’s avonds veel mensen samen om te kletsen, drinken en skateboarden. We maken alweer plannen voor het volgende weekend, wanneer we voor drie dagen naar Madrid zullen gaan!